Cogito ergo sum (Ik denk dus ik besta)– Descartes, begin 17e eeuw
In
onze Westerse samenleving is dit een gegeven. Een coachee van mij, die met enkele
vragen erg worstelt, kreeg van haar leidinggevende en collega’s te horen dat
coaching “zweverig” is. Ik begrijp waarom dit wordt gezegd, het is onze cultuur
en ons onderwijssysteem. Wij leren sommetjes maken, chemische verbindingen
maken, leren lezen en schrijven e.n.z. Wie leert op school de emoties benoemen,
aangeven waar ze zich in het lichaam bevinden en hoe je daar mee om kan gaan?
Sterker nog, hoeveel kinderen leren dat van hun ouders? Of nog beter: hoeveel
ouders kunnen dat zelf?!
Het
begon al met Heraclitus en ging verder met de Aristoteles (https://nl.wikipedia.org/wiki/Logos
), een paar honderd jaar v.Chr. Plato maakte een scherpe scheiding tussen
lichaam en geest. Het denken werd Logos
genoemd, het summum van de menselijke rationaliteit, het ideaal; dit is immers
wat ons van de dieren onderscheid, ons rationeel vermogen. Thymos (mannelijke gevoelens, zo als heldhaftigheid) en Eros (vrouwelijke gevoelens, tederheid) zaten
er ook bij, maar werden niet bepaald gewaardeerd.
In
het licht van bijna 2500 jaar leertraditie, is het wel begrijpelijk dat men
niet graag naar gevoelens kijkt en het aandacht daar aan schenken “zweverig”
vindt. Gevoelens kun je niet meten, ze zijn niet tastbaar en materieel en
vallen buiten de Logos (het denken).
Onze cultuur is gebaseerd op ratio, ons onderwijssysteem dito. Natuurlijk
ervaart men gevoelens, maar het is de onbekendheid van het ontstaan,
ontwikkelen en het beheersen daarvan dat ze “eng” maakt. Ze worden dus ontkent,
ontweken of uitgelachen en afgedaan als zweverig.
Jammer
genoeg voor de “ongelovigen”, is er wetenschappelijk bewijs dat onze emoties de
functies van de genen in onze DNA aanstuurt! Ik herhaal dit: EMOTIES STUREN DE
FUNCTIES AAN VAN DE GENEN IN ONZE DNA, zij kunnen dus (hele groepen) genen aan
of uitzetten, functie daarvan beperken of wijzigen. Niet het denken / de ratio
bepaald welke hormonen in ons lichaam vrijgegeven worden, maar hoe wij ons
voelen. Wat nog verbazingwekkender is, is dat deze aangepaste genen doorgegeven
worden als genetisch script aan de nakomelingen. Simpel gezegd: de trauma’s die
de ouders hebben ondervonden, genetische sporen achterlaten in het DNA; deze
sporen worden doorgegeven aan de kinderen.
Daarnaast
zijn onze verwaarloosde emoties een enorme bron van problemen in het eigen lijf.
Het immuunsysteem en het metabolisme wordt grotendeels bepaald door onze
emoties. Wij zijn gewend om ziektes vanuit een buitenelement te beschouwen (een
bacterie, virus, etc.) maar tegenwoordig zijn het onze eigen genen die ons
vreselijk ziek maken. Denk daarbij aan de top drie ziektes: diabetes, hart en
vaat ziektes, kanker. Er is geen virus of bacterie die daaraan te pas komt, wij
zijn er die onze genen muteren. Sterker nog: het zijn de emoties die dat doen.
Ik
weet wat de sceptici nu zullen zeggen: “Het gaat niet om de emoties! Wat is het
verband tussen de emoties en overgewicht, veel roken of drinken? Dit doe je
echt zelf!”. Echt waar? Wat maakt dat men dit doet? Denkt de persoon misschien
“Laat ik dooreten / roken / drinken tot ik dood ga”? Wij zijn geprogrammeerd om
weg te lopen van de pijn en dit is wat deze mensen doen. De emotionele pijn is
(vaak onbewust) zo groot, dat er iets moet komen om dit te verzachten, te
compenseren, of het nu veel eten, drinken, roken is of juist bewijzen of
presteren, mister / misses perfect zijn.
En nu komt mijn grote vraag: hoe fijn zal het zijn om onze trauma’s zelf op te lossen, zowel voor de nakomelingen, als voor onszelf? Om de weggestopte, ontweken, ontkende en verwaarloosde emoties in het ogenschouw te nemen en daarvan te genieten?
En nu komt mijn grote vraag: hoe fijn zal het zijn om onze trauma’s zelf op te lossen, zowel voor de nakomelingen, als voor onszelf? Om de weggestopte, ontweken, ontkende en verwaarloosde emoties in het ogenschouw te nemen en daarvan te genieten?
Mijn coachee geeft aan baat bij de coaching te hebben en weer met rust en
acceptatie naar haar zichzelf te kunnen kijken en van te kunnen genieten.
Ik
nodig jou graag uit voor een intakegesprek, je bent welkom zo als jij bent!
Sentire,
ergo sum (ik voel
dus ik besta) – Gina Diaconu, heden.
Let's get this show on the road, of misschien toch niet?
Hallo allemaal, leuk dat jij terug bent om mijn blog te
lezen!
De afgelopen weken heb ik gewerkt aan het opstarten van mijn
bedrijf, denk hierbij aan gesprekken met een financieel expert, een verzekering expert, KvK
inschrijving, nieuwe bankrekening openen, netwerkgesprekken en bijeenkomsten om
collega’s en klanten te ontmoeten. Ook deze blog / site is onderdeel geweest van mijn voorbereiding.
Niet heel spannend maar het kost wel energie, helemaal omdat ik dit naast mijn
36 uur werkweek doe. Van één dag op het ander viel ik in een stoomversnelling:
via een collega coach kreeg ik een gesprek bij een overheidsinstelling en ik kreeg de opdracht! Euforie alom, ik kon mijn
ontslag indienen. Een eerste gesprek met de leidinggevende was niet echt
hoopgevend, de verwachting was dat ik een volledige
maand moest uitdienen; wij gingen in gesprek en zo zijn wij in het midden
uitgekomen: 3 april 2020 is mijn laatste werkdag op mijn huidige dienstbetrekking!
En toen gebeurde het: CORONA! Nee, niet het bier, het virus!
Mij is een contract toegezegd maar alles gaat nu in lock down, krijg ik nog een
contract? Kan ik volgende maand mijn hypotheek betalen?
De opdrachtgever had aangegeven dat ik per mail documenten zal ontvangen, deze diende in te vullen en terug te sturen; dat was een week geleden, tot op heden heb ik niets ontvangen.
De opdrachtgever had aangegeven dat ik per mail documenten zal ontvangen, deze diende in te vullen en terug te sturen; dat was een week geleden, tot op heden heb ik niets ontvangen.
Ik ken heel goed de gedachtestroom die mensen helemaal gek
kunnen maken, dat zie ik dagelijks bij
mijn coachees en mentees. Nu was ik – beetje bij beetje – zelf in deze moeras aan het
inzakken. Moet ik de opdrachtgever bellen of nog even een dag wachten? Hoe kon
ik zo naïef zijn om nu, in deze tijd, mijn vaste baan op te zeggen?! Hoe groot
wordt de crisis? Ga ik opdrachten vinden? Hoe ga ik mijn vaste lasten betalen? Is
dit überhaupt de juiste beslissing nu? Is ondernemen op dit moment iets voor mij?
Mijn innerlijke criticus zag kans om mij behoorlijk te treiteren en onzeker te maken. De zin "dank voor het delen" en "delete" heb ik wel honderd keer uitgesproken, soms hardop, soms in mijn hoofd. Met goed resultaat: mijn innerlijke criticus blijft als een stalker om de hoek staan maar laat zich niet meer direct horen.
Mijn innerlijke criticus zag kans om mij behoorlijk te treiteren en onzeker te maken. De zin "dank voor het delen" en "delete" heb ik wel honderd keer uitgesproken, soms hardop, soms in mijn hoofd. Met goed resultaat: mijn innerlijke criticus blijft als een stalker om de hoek staan maar laat zich niet meer direct horen.
Ik heb mijn eerste stappen / weken als ondernemer heel
anders voorgesteld, in plaats daarvan komen de zorgen als eerste binnen… dat kan natuurlijk iedereen overkomen. Ik ben een overwegend positief persoon, ik zie nagenoeg altijd de silver lining of ik ga bewust op zoek daar naar. Ik weet dat 1) een donker wolk altijd wegwaait 2) achter elk donker wolk schijnt de zon.
Het is dus alleen een kwestie van onderzoeken welke acties ik kan ondernemen om de wolk sneller te laten weg waaien... of reizen naar een ander plek, waar de zon wel schijnt!
Hartelijke groet,
Coaching Gina
Het is dus alleen een kwestie van onderzoeken welke acties ik kan ondernemen om de wolk sneller te laten weg waaien... of reizen naar een ander plek, waar de zon wel schijnt!
Hartelijke groet,
Coaching Gina
EVEN VOORSTELLEN:
DEEL III
Ik bleef mijzelf dit soort vragen stellen maar een paar dagen later kwam de realisatie dat ik nu niet anders aan het doen was: ik bleef hangen, naar het verleden kijken, mijzelf verwijten maken, kortom: UITERST IMPRODUCTIEF GEDRAG. Maar wat kon ik doen? En hoe? En waar starten? Met wie? Met wat?
Ik voelde mij overrompeld door alles; ik had een AHA moment gehad en de pijn daarvan kwelde mij dag en nacht, echter, niets veranderde in en aan mijn leven. Binnen een paar weken werd ik bewust van een tweede les: ALS JE NIETS VERANDERT, VERANDERD ER NIETS!
Ik voelde mij overrompeld door alles; ik had een AHA moment gehad en de pijn daarvan kwelde mij dag en nacht, echter, niets veranderde in en aan mijn leven. Binnen een paar weken werd ik bewust van een tweede les: ALS JE NIETS VERANDERT, VERANDERD ER NIETS!
Vanaf dat moment begon ik met kleine stapjes mijn richting te veranderen.
Ten eerste ging ik mensen opzoeken die – net zo als ik – van IMPOSSIBLE naar
Ten eerste ging ik mensen opzoeken die – net zo als ik – van IMPOSSIBLE naar
I’M POSSIBLE transformeerde. Ik ging vragen stellen en luisteren. Ik liet mij inspireren en onderwijzen door mentoren. Wat ik vooral heb gedaan is open staan voor nieuwe financiële inzichten.
Ik ben een coach in hart en nieren, ik help mensen in hun persoonlijke reis en ontwikkeling. Altijd gedaan, van jongs af aan. Vroeger vergeleek een lyceum vriendin mij met een dorps priester, iedereen kwam zijn / haar hart bij mij uitstorten en mij om advies vragen. Of het nou gaat om rouwverwerking, burn-out, relatie coaching of depressie / negativiteit /angst, daar draai ik mijn hand niet voor om. Ik geloof in mensen en houd intens van ze, dit is mijn drive om – hoe dan ook- zo veel mogelijk mensen te helpen om hun BESTE LEVEN TE LEVEN DAT MAAR MOGELIJK IS!
Sinds kort heb ik besloten om deze fenomenale taak en prachtig werk vanuit mijn eigen coaching praktijk verder vorm te geven. Ik heb mijn vaste dienstverband ingaande april 2020 opgezegd en een ZZP opdracht aangenomen, voor minder uren per week. Wat dit mij brengt is VRIJHEID! Vrijheid om mijn leven in te richten zo als het ik het wil en op een manier waar ik mij diepste passie kan beleven én kan overbrengen op mijn coachees. Maar dit brengt mij vooral de kans om een mooie, bijzonder aanwezige coachingspraktijk op te bouwen, waar BETROKKENHEID, LOYALITEIT en LIEFDE voor de mensen de kernwaarden zijn. Hoe ik het ga doen?
Volg mij, deze reis wil ik met jou delen, de moeilijke, kwetsbare momenten maar ook de successen en prestaties! Ik wil jou inspireren om voor jouw autonomie en authenticiteit te kiezen en jouw lot in jouw eigen handen te nemen. Sta op en kies voor jezelf!
Hartelijke groet, Coaching Gina
Hartelijke groet, Coaching Gina
EVEN VOORSTELLEN:
Deel II
Wat ga ik dus doen? Ga ik gedwee door tot mijn 68-ste werken en hoop dat er tegen de tijd nog geld in de pensioenen pot zit om - inclusief AOW - € 2570 bruto per maand te krijgen? Tegen beter weten in of op hoop van zegen?
Of ga ik op zoek naar andere mogelijkheden? Ga ik mij bijscholen, bijleren, mentoren zoeken, informeren, in gesprek met specialisten en dan als een gek aan de slag? De laatste was mijn keus, zes maanden geleden.
Alle gekkigheid op een stokje, dit is enorm angstaanjagend voor mij. In 2019 had ik gelezen dat 49% van de Amerikanen doodsbang waren dat hun leven langer zal duren dan hun spaargeld in voorziet. Dat hun gezondheid snel achteruit zal gaan, boezemde maar 44% angst in, hoewel Amerikanen het dikste volk in de wereld is!
Wereldwijd is 40% van de bevolking bang voor het geldgebrek op de oude dag. Ik durf te wedden dat landen uit het zuidelijke Afrika niet aan dit onderzoek deel hebben genomen, zij zouden keihard hierom gaan lachen want: 1) de meeste hebben nooit geld, ook niet wanneer ze jong zijn en 2) de leeftijd van 70+ jaar wordt daar zeer zelden behaald, dus…
Wereldwijd is 40% van de bevolking bang voor het geldgebrek op de oude dag. Ik durf te wedden dat landen uit het zuidelijke Afrika niet aan dit onderzoek deel hebben genomen, zij zouden keihard hierom gaan lachen want: 1) de meeste hebben nooit geld, ook niet wanneer ze jong zijn en 2) de leeftijd van 70+ jaar wordt daar zeer zelden behaald, dus…
Of ga ik op zoek naar andere mogelijkheden? Ga ik mij bijscholen, bijleren, mentoren zoeken, informeren, in gesprek met specialisten en dan als een gek aan de slag? De laatste was mijn keus, zes maanden geleden.
Ik ben nooit in financiële en commerciële zaken geïnteresseerd geweest. Van verkopen en geld had ik een diepe afkeer en heb dit altijd volgehouden. Kan ik het nu leren, op mijn 50-ste? Kan ik hiervan nu alsnog een succes maken?
Bij een seminar van Succes Resources (Millionaire Mind Intensive) kreeg ik zo een harde “wake up call”, dat ik huilend naar huis reed. Hoe heb ik het zo ver laten komen? Hoe kon ik zo indutten en mijzelf zo in de steek laten? Hoe heb ik de verantwoordelijkheid over mijn financiën en oude dag aan de Nederlandse staat kunnen overlaten? Hoe dan?
... wordt vervolgd!
EVEN VOORSTELLEN:
Hallo allemaal, mijn naam is
Gina en ik ben (bijna) 50 jaar.
Deze
leeftijd vind ik een mijlpaal: in mijn
visie is 50 de leeftijd dat je totaal niet meer bij de” jonge” mensen hoort
maar (voor mijn gevoel) ook niet bij de “ouderen”. Of je nu last hebt van jouw
knieën en rug of al lang had, doet het er niet toe, het gaat om een psychische
grens van 50 jaar. Grijs haar of niet, je gaat nu afglijden, richting jouw
pension en een rustiger bestaan.
Ik heb veel collega’s horen
zeggen: “ik ben al 50, ik ga echt geen nieuwe dingen meer leren”. Ik schrik
daarvan, want ik leer volop: de afgelopen jaar hebben mijn man en ik meer dan €
7.000 uitgegeven aan cursussen en seminars.
Natuurlijk komt het ook door het feit dat wij geen kinderen hebben en onze anderhalf modaal inkomen meer dan voldoende is voor onze kosten en levensstijl. De hypotheek voor ons huis kost drie keer niets want wij wonen in een wijk aan de rand van een grote stad, in een buurt die veel mensen ontwijken. Maar het komt vooral door een ontdekking die mij de stuip op het lijft heeft gejaagd: op een dag heb ik collega’s ambtenaren over pensioenen en mijn ABP horen praten. Ik besloot om een kijkje op mijn ABP te nemen, ten slotte ging ik nu richting mijn pensioen, ik wilde graag weten welke rijkdom mij stond te wachten.
Natuurlijk komt het ook door het feit dat wij geen kinderen hebben en onze anderhalf modaal inkomen meer dan voldoende is voor onze kosten en levensstijl. De hypotheek voor ons huis kost drie keer niets want wij wonen in een wijk aan de rand van een grote stad, in een buurt die veel mensen ontwijken. Maar het komt vooral door een ontdekking die mij de stuip op het lijft heeft gejaagd: op een dag heb ik collega’s ambtenaren over pensioenen en mijn ABP horen praten. Ik besloot om een kijkje op mijn ABP te nemen, ten slotte ging ik nu richting mijn pensioen, ik wilde graag weten welke rijkdom mij stond te wachten.
Vol moed en warme verwachtingen logde ik in op mijn ABP; binnen
no time kwam ik er achter dat mijn pensioen (bij een pensioenleeftijd van 67
jaar) € 690 per maand zal zijn en dat ik op mijn 68-ste met pensioen zal gaan.
690 euro per maand?! Hoe moet ik in hemel’ s naam met dit bedrag rondkomen?
Een pagina later werd het iets rooskleuriger: Mijn verwachtte inkomsten, inclusief AOW was (na mijn 68-ste, als ik tot deze leeftijd bleef werken) € 2570 per maand. Bruto, welteverstaan! Pfffff… dit is treurig, het wordt echt op een houtje bijten (hopelijk is dat zoethout, ten minste goed voor mijn tandvlees!).
Een pagina later werd het iets rooskleuriger: Mijn verwachtte inkomsten, inclusief AOW was (na mijn 68-ste, als ik tot deze leeftijd bleef werken) € 2570 per maand. Bruto, welteverstaan! Pfffff… dit is treurig, het wordt echt op een houtje bijten (hopelijk is dat zoethout, ten minste goed voor mijn tandvlees!).
... wordt vervolgd...
Subscribe to:
Posts (Atom)