Cogito ergo sum (Ik denk dus ik besta)– Descartes, begin 17e eeuw

In onze Westerse samenleving is dit een gegeven. Een coachee van mij, die met enkele vragen erg worstelt, kreeg van haar leidinggevende en collega’s te horen dat coaching “zweverig” is. Ik begrijp waarom dit wordt gezegd, het is onze cultuur en ons onderwijssysteem. Wij leren sommetjes maken, chemische verbindingen maken, leren lezen en schrijven e.n.z. Wie leert op school de emoties benoemen, aangeven waar ze zich in het lichaam bevinden en hoe je daar mee om kan gaan? Sterker nog, hoeveel kinderen leren dat van hun ouders? Of nog beter: hoeveel ouders kunnen dat zelf?!

Het begon al met Heraclitus en ging verder met de Aristoteles (https://nl.wikipedia.org/wiki/Logos ), een paar honderd jaar v.Chr. Plato maakte een scherpe scheiding tussen lichaam en geest. Het denken werd Logos genoemd, het summum van de menselijke rationaliteit, het ideaal; dit is immers wat ons van de dieren onderscheid, ons rationeel vermogen. Thymos (mannelijke gevoelens, zo als heldhaftigheid) en Eros (vrouwelijke gevoelens, tederheid) zaten er ook bij, maar werden niet bepaald gewaardeerd.

In het licht van bijna 2500 jaar leertraditie, is het wel begrijpelijk dat men niet graag naar gevoelens kijkt en het aandacht daar aan schenken “zweverig” vindt. Gevoelens kun je niet meten, ze zijn niet tastbaar en materieel en vallen buiten de Logos (het denken). Onze cultuur is gebaseerd op ratio, ons onderwijssysteem dito. Natuurlijk ervaart men gevoelens, maar het is de onbekendheid van het ontstaan, ontwikkelen en het beheersen daarvan dat ze “eng” maakt. Ze worden dus ontkent, ontweken of uitgelachen en afgedaan als zweverig.

Jammer genoeg voor de “ongelovigen”, is er wetenschappelijk bewijs dat onze emoties de functies van de genen in onze DNA aanstuurt! Ik herhaal dit: EMOTIES STUREN DE FUNCTIES AAN VAN DE GENEN IN ONZE DNA, zij kunnen dus (hele groepen) genen aan of uitzetten, functie daarvan beperken of wijzigen. Niet het denken / de ratio bepaald welke hormonen in ons lichaam vrijgegeven worden, maar hoe wij ons voelen. Wat nog verbazingwekkender is, is dat deze aangepaste genen doorgegeven worden als genetisch script aan de nakomelingen. Simpel gezegd: de trauma’s die de ouders hebben ondervonden, genetische sporen achterlaten in het DNA; deze sporen worden doorgegeven aan de kinderen.

Daarnaast zijn onze verwaarloosde emoties een enorme bron van problemen in het eigen lijf. Het immuunsysteem en het metabolisme wordt grotendeels bepaald door onze emoties. Wij zijn gewend om ziektes vanuit een buitenelement te beschouwen (een bacterie, virus, etc.) maar tegenwoordig zijn het onze eigen genen die ons vreselijk ziek maken. Denk daarbij aan de top drie ziektes: diabetes, hart en vaat ziektes, kanker. Er is geen virus of bacterie die daaraan te pas komt, wij zijn er die onze genen muteren. Sterker nog: het zijn de emoties die dat doen.

Ik weet wat de sceptici nu zullen zeggen: “Het gaat niet om de emoties! Wat is het verband tussen de emoties en overgewicht, veel roken of drinken? Dit doe je echt zelf!”. Echt waar? Wat maakt dat men dit doet? Denkt de persoon misschien “Laat ik dooreten / roken / drinken tot ik dood ga”? Wij zijn geprogrammeerd om weg te lopen van de pijn en dit is wat deze mensen doen. De emotionele pijn is (vaak onbewust) zo groot, dat er iets moet komen om dit te verzachten, te compenseren, of het nu veel eten, drinken, roken is of juist bewijzen of presteren, mister / misses perfect zijn.
En nu komt mijn grote vraag: hoe fijn zal het zijn om onze trauma’s zelf op te lossen, zowel voor de nakomelingen, als voor onszelf? Om de weggestopte, ontweken, ontkende en verwaarloosde emoties in het ogenschouw te nemen en daarvan te genieten?

Mijn coachee geeft aan baat bij de coaching te hebben en weer met rust en acceptatie naar haar zichzelf te kunnen kijken en van te kunnen genieten.

Ik nodig jou graag uit voor een intakegesprek, je bent welkom zo als jij bent!

Sentire, ergo sum (ik voel dus ik besta) – Gina Diaconu, heden.